Pogarszający się stan zdrowia jest dla pacjenta źródłem stresu, zwłaszcza jeśli schorzenie pojawia się nagle. Żyjąc z choroba przewlekłą, funkcjonujemy w ciągłym napięciu i w obawie o rozwój dolegliwości. Nie ułatwia to sprostania postępowi choroby. Przeciwnie – emocjonalne rozchwianie sprawia, że złe wieści dewastują naszą psychikę. W takim stanie trudno jest podejmować decyzje, których ta sytuacja wymaga przecież często. Nieodzowna jest wówczas pomoc psychologa, który pomoże poradzić sobie z emocjami.
Pacjenci postawieni wobec nieoczekiwanej wiadomości o zagrożeniu zdrowia przeżywają dysonans poznawczy. To uczucie sprzeczności między otrzymanymi informacjami a własnymi odczuciami. Gdy zagrożenie zdrowia jest wewnętrzne, bezobjawowe, nierozwinięte lub po prostu niebolesne, trudno nam uwierzyć w powagę sytuacji. Silne negatywne emocje, wywołane przez złe informacje, kłócą się często z naszym dobrym samopoczuciem.
Stosujemy mechanizmy obronne – racjonalizacje i projekcje. Mechanizmy te pomagają nam zachować znany obraz siebie, nie są jednak dobrym doradcą. Psycholog pomoże rozpoznać te stany.
Wsparcie psychologiczne w klinice Angiodiabetica
Pacjent skonfrontowany z drastycznymi informacjami musi zaadaptować się do nowej sytuacji. Zmienia stosunek do siebie. Emocje wywołują lęk i poczucie bezradności. Naturalnym odruchem jest zawierzanie swojego stanu zdrowia lekarzom, lecz często przenosimy na nich całą odpowiedzialność za swój stan zdrowia. W klinice Angiodiabetica, działając zespołowo, jesteśmy w stanie zapewnić pełną opiekę w trudnych chwilach. Poczynając od rozmowy z lekarzem specjalistą po wsparcie psychologa.
Schemat wsparcia pacjenta
Nasze doświadczenie zawodowe zdobyte w trakcie pracy naukowo-badawczej i długoletniej praktyki lekarskiej pozwoliło nam stworzyć schemat postępowania najbardziej komfortowego dla pacjenta.
Obejmuje ono następujące kroki:
Rozmowa informacyjna
Podczas tej wstępnej wizyty szczególnie dbamy o to, by:
- przekaz pierwszych informacji o chorobie i sposobie jej leczenia był rzeczowy i by rozmowa ta dostarczała wyłącznie niezbędnych, konkretnych danych,
- kierunkujemy pacjenta na poszerzenie wiedzy o chorobie i jej leczeniu oraz dajemy mu czas na oswojenie emocji,
- wskazujemy przystępne źródła informacji o chorobie,
- ustalamy termin kolejnej wizyty i zachęcamy chorego do przemyślenia medycznych przesłanek decyzji o operacji,
- prosimy o przygotowanie pytań pod adresem lekarza.
Druga rozmowa
Zasadniczym celem drugiej rozmowy jest rozwianie ewentualnych wątpliwości zgłoszonych przez pacjenta i przytoczenie argumentów przemawiających na rzecz operacji jako zabiegu zapewniającego poprawę jakości życia i zmniejszającego jego zagrożenie.
- Rozmowa koncentruje się na podjęciu decyzji o operacji i poprawie jakości życia wskutek uwolnienia się od choroby oraz związanego z nią ryzyka śmierci.
- Pacjent zostaje poinformowany zarówno o tym, że leczenie operacyjne jest najlepszym (lecz oczywiście nie jedynym) wyborem, jak i o ryzyku związanym z podjęciem lub z zaniechaniem leczenia.
- Sposób prowadzenia rozmowy jest dostosowany do rodzaju choroby, na którą cierpi pacjent – skoncentrowany na obniżeniu poziomu negatywnych emocji – lęku, wstydu, przerażenia.
- Druga rozmowa, raczej w formie dyskusji niż monologu, powinna trwać co najmniej 20 minut i odbywać się w osobnym pomieszczeniu, gwarantującym spokój i atmosferę skupienia.
- Tak prowadzona rozmowa powinna odbywać się w obecności osoby bliskiej pacjentowi, która potrafiłaby wesprzeć argumenty przedstawiane przez lekarza.
